volleybal, ziekte en 7 mooie steden

ja hallo!

We zijn dus nog steeds in Piripiri. Toen we niet met de bus mee konden het park in zijn we naar het zwembad gegaan. Dat was klein, maar er was wel een band en een beachvolleybalveld. Na 10 minuten kijken werden we al uitgenodigd om mee te doen en zo hebben we 3 u met de locals staan spelen. Heel cool, hoewel ze ons meteen even een lesje hoog niveau spelen gaven.

Bob en ik waren blijkbaar nog niet helemaal hersteld van de bootreis. De dag na het volleybal werden maagklachten omgezet in een niet zo lekker gevoel. Het leek erop of er 20 vrachtwagens over ons heen en weer gereden hadden. Gelukkig voelde we ons allebei zo zodat we in elk geval over elkaar konden lachen. Het scheelt ook dat het heir goedkoop is, dus voor het budget goed om wat langer te zijn. De dag erna waren we herstellende en gisteren gingen we weer wat ondernemen.

We gingen opnieuw proberen bij het park te komen, maar de bus reed nog niet. Al liftend en lopend (heen en terug 17 km) zijn we toch in het Parque Nacional de Sete Cidades (7 steden) gekomen. De omgeving is hier heel droog en vlak, maar uit de grond torenen daar steile rotsen in de raarste vormen. De meeste rotsen staan los van elkaar wat het geheel een idee geeft van gebouwen van Gaudi. Vanaf 80 m, het hoogste punt geeft dit een schitterend uitzicht. Wat bovendien extra mooi is, is dat er op verscheidene plaatsen rotstekeningen te vinden zijn van tussen de 5 en 10.000 jaar oud. Raar idee dat die dingen er al zo lang staan. Op 1 plek zijn er wel meer dan 500. Natuurlijk hebben we op het eind van de dag even gechilled in een natuurlijk zwembad. Terwijl we op onze lift wachtten zagen we ongeveer 20 leguanen die wat actiever werden, en we hebben ook nog een prachtige slang en een knaagdier, moco, met jong gezien. Mooi park dus.

In Piripiri is het al vier dagen een religieus feest. Naast kermis en muziek is er ook iedere avond een kerkdienst in de buitenlucht, toevallig voor ons hotel. De eerste dag maar vooral gisteren was het druk en stonden er zo´n 4000 mensen. Die waren niet alleen af en toe aan het zingen, maar ook aan het klappen, op potten/pannen slaan, de handen ten hemel heffen. Zeer indrukwekkend en mooi om te zien hoe intens deze mensen hun (katholieke) geloof beleven (sommigen overigens al met een flinke slok op).

Gisteren keken we ook nog even op tv naar het nationale voetbalteam hier. Was wel grappig, het stadion ging enorm tekeer en als er gescoord werd schalde het GOOOOOOOOOOOOOOOAAAAAAL!!!!!! door de kamer, zoals je dat van een beetje zichzelf respecterende Z-Amerikaanse commentator mag verwachten. Verder was Ronaldinho weer magistraal en is iedereen hier fan van Robinho. Zo genoeg voor de liefhebbers.

Gisteren sprong trouwens een vulling en dus moest ik vanochtend naar de tandarts. Is wel grappig als ze zomaar van alles in je mond steken en doen. Er was wel uitleg, maar het enige wat ik daarvan begreep was dat Cruyff en Van Basten goede voetballers zijn - en dat wisten we al. Op zich wel grappig om mee te maken, de technieken zijn hier verder hetzelfde als in Nederland dus hoef ik niet als Jaws rond te lopen. We gaan morgen naar Fortaleza.

groetjes
Alwin